ஒரு தேசத்தை இனிமையாக்கி ஒரு பள்ளத்தாக்கைக் காப்பாற்றிய முன்னோடி பெண் தாவரவியலாளர்

Visitors have accessed this post 471 times.

1970 ஆம் ஆண்டில், இந்திய அரசாங்கம் 8.3 சதுர கிலோமீட்டர் பழமையான பசுமையான வெப்பமண்டல காடுகளை வெள்ளத்தில் மூழ்கடித்து, கேரள மாநிலத்திற்கு மின்சாரம் மற்றும் வேலைகளை வழங்குவதற்காக ஒரு நீர்மின் நிலையத்தை உருவாக்க திட்டமிட்டது. ஒரு முன்னோடி பெண் தாவரவியலாளரால் தூண்டப்பட்ட, வளர்ந்து வரும் மக்கள் அறிவியல் இயக்கம் இல்லாவிட்டால், அவர்கள் வெற்றி பெற்றிருப்பார்கள். 80 வயதில், ஜானகி அம்மாள் மதிப்புமிக்க தேசிய விஞ்ஞானி என்ற அந்தஸ்தைப் பயன்படுத்தி, பல்லுயிர் பெருக்கத்தின் இந்த வளமான மையத்தைப் பாதுகாக்க அழைப்பு விடுத்தார். இன்று, இந்தியாவின் கேரளாவில் உள்ள சைலண்ட் வேலி தேசியப் பூங்கா, சிங்கவால் மக்காக்குகள், அழிந்து வரும் மல்லிகைகள் மற்றும் கிட்டத்தட்ட 1,000 வகையான பூக்கும் தாவரங்கள் ஆகியவற்றால் வெடித்துச் சிதறி, நாட்டின் கடைசி இடையூறு இல்லாத காடுகளில் ஒன்றாக உள்ளது.

சில சமயங்களில் “முதல் இந்தியப் பெண் தாவரவியலாளர்” என்று அழைக்கப்படும் அம்மாள் ஒரு திறமையான தாவர விஞ்ஞானியாக வரலாற்றின் பக்கங்களில் தனது முத்திரையை விட்டுச் செல்கிறார், அவர் இன்றும் வளர்க்கப்படும் பல கலப்பின பயிர் வகைகளை உருவாக்கினார். வெளிநாட்டில் இருந்து. அவளுடைய நினைவகம் அவளுடைய பெயரிடப்பட்ட மென்மையான வெள்ளை மாக்னோலியாக்களில் பாதுகாக்கப்படுகிறது, மேலும் புதிதாக வளர்ந்த, மஞ்சள்-இதழ்கள் கொண்ட ரோஜா கலப்பினமானது இப்போது அவள் பெயரில் பூக்கிறது. அவரது பிற்காலங்களில், அவர் இந்தியாவின் பூர்வீக தாவரங்களின் மதிப்பு மற்றும் பாதுகாப்பிற்காக ஒரு வலுவான வக்கீலாக ஆனார், சுற்றுச்சூழலுக்கான உள்நாட்டு அணுகுமுறைகளின் முன்னோடியாக அங்கீகாரம் பெற்றார்.

எடவலெத் காக்கட் ஜானகி அம்மாள் 1897 ஆம் ஆண்டு, இந்தியாவின் கேரள மாநிலத்தில் உள்ள தெல்லிச்சேரியில் (இப்போது தலச்சேரி) 19 சகோதர சகோதரிகளைக் கொண்ட கலப்புக் குடும்பத்தில் பத்தாவதுவராகப் பிறந்தார். அவரது தந்தை, தெல்லிச்சேரியில் உள்ள ஒரு துணை நீதிமன்ற அமைப்பில் நீதிபதி, அவர்களது வீட்டில் ஒரு தோட்டத்தை வைத்து, இந்தியாவின் வட மலபார் பகுதியில் பறவைகள் பற்றிய இரண்டு புத்தகங்களை எழுதினார். இந்தச் சூழலில்தான் அம்மாள் இயற்கை அறிவியலின் மீது கொண்ட ஈடுபாட்டைக் கண்டார் என்று அவரது மருமகள் கீதா டாக்டர் கூறுகிறார்.

அவள் வளர்ந்தவுடன், அம்மாள் தன் சகோதரிகள் பலர் நிச்சயிக்கப்பட்ட திருமணங்கள் மூலம் திருமணம் செய்து கொள்வதை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அவள் முறை வந்ததும், அவள் வேறு தேர்வு செய்தாள். அம்மாள், மெட்ராஸ் குயின் மேரிஸ் கல்லூரியில் இளங்கலைப் பட்டமும், பிரசிடென்சி கல்லூரியில் தாவரவியலில் ஹானர்ஸ் பட்டமும் பெற்று, மேட்ரிமோனியில் ஒரு புலமைப் படிப்பைத் தொடங்கினார். இந்தியாவிலும் சர்வதேச அளவிலும் உயர்கல்வியில் இருந்து பெண்கள் மற்றும் பெண்கள் ஊக்கமளிக்காததால் பெண்கள் இந்த வழியைத் தேர்ந்தெடுப்பது அரிதாக இருந்தது. 1913 ஆம் ஆண்டில், இந்தியாவில் பெண்களிடையே கல்வியறிவு ஒரு சதவீதத்திற்கும் குறைவாக இருந்தது, மேலும் மொத்தம் 1,000 க்கும் குறைவான பெண்களே பத்தாம் வகுப்புக்கு மேல் பள்ளியில் சேர்க்கப்பட்டனர் என்று அறிவியல் வரலாற்றாசிரியர் வினிதா தாமோதரன் (மற்றும் அம்மாளின் தூரத்து உறவினர்) தனது கட்டுரையில் எழுதுகிறார் “பாலினம், இனம் மற்றும் இருபதாம் நூற்றாண்டு இந்தியாவில் அறிவியல்.

 

பட்டம் பெற்ற பிறகு, அம்மாள் சென்னையில் உள்ள மகளிர் கிறிஸ்தவக் கல்லூரியில் மூன்று ஆண்டுகள் கற்பித்தார், அதற்கு முன் ஒரு தனித்துவமான வாய்ப்பைப் பெறுகிறார்: 1917 இல் மிச்சிகன் பல்கலைக்கழகத்தில் பரோபகாரர் லெவி பார்பரால் நிறுவப்பட்ட பார்பர் உதவித்தொகை மூலம் வெளிநாட்டில் இலவசமாகப் படிக்க. யு.எஸ். அவர் 1924 இல் மிச்சிகனில் பார்பர் அறிஞராக தாவரவியல் துறையில் சேர்ந்தார். மதிப்புமிக்க உதவித்தொகையில் அமெரிக்கா வந்தாலும், கிழக்கிலிருந்து வந்த மற்ற பயணிகளைப் போலவே அம்மாளும் எல்லிஸ் தீவில் தனது குடியேற்ற நிலை அழிக்கப்படும் வரை காவலில் வைக்கப்பட்டார் என்று அவரது மருமகள் எழுதுகிறார். ஆனால் அவரது நீண்ட கருமையான கூந்தல் மற்றும் இந்திய பட்டுகளின் பாரம்பரிய உடையுடன் ஒரு இந்திய இளவரசி என்று தவறாகக் கருதப்பட்டு, அவர் அனுமதிக்கப்பட்டார். அவள் உண்மையில் ஒரு இளவரசியா என்று கேட்டபோது, ​​“நான் அதை மறுக்கவில்லை,” என்று அவள் சொன்னாள்.

மிச்சிகன் பல்கலைக்கழகத்தில் அவர் இருந்த காலத்தில், தாவர உயிரணுவியல், மரபணு கலவை மற்றும் தாவரங்களில் மரபணு வெளிப்பாட்டின் வடிவங்கள் பற்றிய ஆய்வு ஆகியவற்றில் கவனம் செலுத்தினார். அவர் இன்டர்ஸ்பெசிஃபிக் கலப்பினங்கள் (வேறு இனங்களின் தாவரங்களில் இருந்து உற்பத்தி செய்யப்பட்டது) மற்றும் இன்டர்ஜெனெரிக் கலப்பினங்கள் (ஒரே குடும்பத்தில் உள்ள வெவ்வேறு வகைகளின் தாவரங்கள்) இனப்பெருக்கம் செய்வதில் நிபுணத்துவம் பெற்றவர். 1925ல் அம்மாள் முதுகலைப் பட்டம் பெற்றார். 1931 இல், அவர் தனது முனைவர் பட்டத்தைப் பெற்றார், அமெரிக்காவில் தாவரவியலில் அந்தப் பட்டம் பெற்ற முதல் இந்தியப் பெண்மணி ஆனார்.

 

கோயம்புத்தூரில் உள்ள இம்பீரியல் சுகர் கேன் இன்ஸ்டிடியூட்டில், தற்போது கரும்பு வளர்ப்பு நிறுவனத்தில் அவரது நிபுணத்துவம் குறிப்பாக ஆர்வமாக இருந்தது. இந்நிறுவனம் இந்தியாவின் பூர்வீக கரும்புப் பயிரை வளர்க்க முயன்றது, அதில் இனிப்பு வகைகளான (சாச்சரம் அஃபிசினாரம்) அவர்கள் ஜாவா தீவில் இருந்து இறக்குமதி செய்தனர். அம்மாளின் உதவியால், இந்தோனேசியாவில் இருந்து இறக்குமதி செய்வதை நம்பி, இந்தியாவின் கரும்பு சுதந்திரத்தை உயர்த்தி, தங்களுடைய சொந்த இனிப்பு கரும்பு வகைகளை உருவாக்கி தக்கவைத்துக் கொள்ள நிறுவனம் முடிந்தது.

இந்தியாவின் வெப்பமண்டல சுற்றுச்சூழல் நிலைமைகளுக்கு மிகவும் பொருத்தமான கரும்புப் பயிரை உற்பத்தி செய்வதற்காக, கலப்பினங்கள் குறித்த அம்மாலின் ஆராய்ச்சி நிறுவனம், சச்சரத்துடன் குறுக்கு இனங்களை இனம்காண பூர்வீக தாவர வகைகளை அடையாளம் காண உதவியது. எந்த சச்சரம் கலப்பினங்கள் அதிக சுக்ரோஸ் உள்ளடக்கத்தை வழங்குகின்றன என்பதை அறிய அம்மாள் டஜன் கணக்கான தாவரங்களைக் கடந்து, வீட்டில் வளர்க்கப்படும் கரும்புகளில் இனிப்புத்தன்மைக்கான சீரான முடிவுகளுடன் குறுக்கு-இனப்பெருக்கத்திற்கான அடித்தளத்தை வழங்குகிறது. இந்தச் செயல்பாட்டில், அவர் பல்வேறு வகையான புற்களைக் கடப்பதில் இருந்து மேலும் பல கலப்பினங்களை உருவாக்கினார்: சச்சரம்-சீயா, சச்சரம்-எரியந்தஸ், சச்சரம்-இம்பெராட்டா மற்றும் சச்சரம்-சோர்கம்.

 

1940 ஆம் ஆண்டில், ஜான் இன்ஸ் இன்ஸ்டிட்யூட்டில் வேலை செய்ய அம்மாள் நோர்போக், இங்கிலாந்திற்கு சென்றார். அங்கு அவர் மரபியல் நிபுணர் மற்றும் யூஜெனிசிஸ்ட்-சிரில் டீன் டார்லிங்டனுடன் நெருக்கமாக பணியாற்றினார். குரோமோசோம்கள் பரம்பரை செல்வாக்கு செலுத்தும் வழிகளை டார்லிங்டன் ஆய்வு செய்தார், இது இறுதியில் யூஜெனிக்ஸ் மீது ஆர்வமாக வளர்ந்தது, குறிப்பாக நுண்ணறிவின் பரம்பரையில் இனத்தின் பங்கு. இருப்பினும், அம்மாளுடன், அவர் பெரும்பாலும் தாவரங்களில் வேலை செய்தார். ஐந்து வருட ஒத்துழைப்புக்குப் பிறகு, இந்த ஜோடி பயிரிடப்பட்ட தாவரங்களின் குரோமோசோம் அட்லஸை இணைத்தது, இது இன்றும் தாவர விஞ்ஞானிகளுக்கு ஒரு முக்கிய உரையாக உள்ளது. தாவரவியல் வகைப்பாட்டில் கவனம் செலுத்திய மற்ற தாவரவியல் அட்லஸ்களைப் போலல்லாமல், இந்த அட்லஸ் சுமார் 100,000 தாவரங்களின் குரோமோசோம் எண்ணைப் பதிவுசெய்தது, இது தாவரவியல் குழுக்களின் இனப்பெருக்கம் மற்றும் பரிணாம முறைகள் பற்றிய அறிவை வழங்குகிறது.

1946 ஆம் ஆண்டில், விஸ்லியில் உள்ள ராயல் தோட்டக்கலைச் சங்கம் அம்மாளுக்கு சைட்டாலஜிஸ்ட் என்ற ஊதியப் பதவியை வழங்கியது. அவர் ஜான் இன்ஸ் இன்ஸ்டிட்யூட்டை விட்டு வெளியேறி, சொசைட்டியின் முதல் சம்பளம் பெற்ற பெண் ஊழியர் ஆனார். அங்கு, தாவரத்தின் குரோமோசோம் எண்ணிக்கையை இரட்டிப்பாக்கக்கூடிய கொல்கிசின் என்ற மருந்தின் தாவரவியல் பயன்பாடுகளை அவர் ஆய்வு செய்தார், இதன் விளைவாக தாவரங்கள் பெரிதாகவும் வேகமாகவும் வளரும். அவரது ஆய்வுகளின் முடிவுகளில் ஒன்று மக்னோலியா கோபஸ் ஜானகி அம்மாள், பிரகாசமான வெள்ளை இதழ்கள் மற்றும் ஊதா நிற மகரந்தங்களின் பூக்கள் கொண்ட மாக்னோலியா புதர் ஆகும். 1950 ஆம் ஆண்டில் அம்மாள் இந்தியாவுக்குத் திரும்பிய போதிலும், அவர் விதைத்த விதைகள் வேர்களைக் கீழே போட்டன, மேலும் விஸ்லியில் உள்ள உலகப் புகழ்பெற்ற தோட்டம் ஒவ்வொரு வசந்த காலத்திலும் அம்மாளின் பெயரைக் கொண்டாடுகிறது.

1950 களின் முற்பகுதியில் அவர் இந்தியா திரும்பியபோது, ​​பிரிட்டிஷ் ஆட்சியிலிருந்து 1947 இல் சுதந்திரம் பெற்ற பிறகு இந்தியாவின் முதல் பிரதமரான ஜவஹர்லால் நேருவின் வேண்டுகோளின் பேரில் அவர் அவ்வாறு செய்தார். 1943 ஆம் ஆண்டு வங்காளப் பஞ்சம், மில்லியன் கணக்கானவர்களைக் கொன்றது உட்பட தொடர்ச்சியான பஞ்சத்திலிருந்து இந்தியா மீண்டு வருகிறது. இந்தக் காரணத்திற்காகவே, வினிதா தாமோதரன் ஸ்மித்சோனியனிடம், “இந்திய விவசாயத்தின் தாவரவியல் தளத்தை மேம்படுத்துவதற்காக [அம்மாளை] மீண்டும் [இந்தியாவுக்கு] கொண்டுவர நேரு மிகவும் ஆர்வமாக இருந்தார்” என்று கூறுகிறார். நேரு அவளை லக்னோவில் உள்ள மத்திய தாவரவியல் ஆய்வகத்தை இயக்கும் பொறுப்பாளராக நியமிக்கப்பட்ட மேற்பார்வையாளராக நியமித்தார். இந்த நிலையில், அவர் இந்தியாவின் தாவரவியல் ஆய்வை (BSI) மறுசீரமைப்பார், முதலில் 1890 இல் பிரிட்டனின் கியூ கார்டன்ஸ் மேற்பார்வையின் கீழ் இந்தியாவின் தாவரங்களை சேகரித்து ஆய்வு செய்வதற்காக நிறுவப்பட்டது.

 

ஆனால் இந்தியாவின் உணவு உற்பத்தியை அதிகரிக்க அரசாங்கம் செயல்படுத்திய சில முயற்சிகளில் அம்மாள் அதிருப்தி அடைந்தார். 1940 களின் கீழ் க்ரோ மோர் ஃபுட் பிரச்சாரத்தின் கீழ், உணவு, பெரும்பாலும் தானியங்கள் மற்றும் பிற தானியங்கள் பயிரிடுவதற்காக 25 மில்லியன் ஏக்கர் நிலத்தை அரசாங்கம் மீட்டெடுத்தது. தாமோதரன் கூறுகிறார், “காடுகளை அழித்தல் கையை மீறி வருவதை அவள் கண்டாள்,” என்று தாமோதரன் கூறுகிறார். தாமோதரன் அம்மாள் டார்லிங்டனுக்கு அனுப்பிய கடிதத்தில் இருந்து, காடழிப்பு இந்தியாவின் பூர்வீக தாவரங்களை எந்த அளவிற்கு அழிக்கிறது என்று தனது துயரத்தை வெளிப்படுத்தினார்: “நான் ஷில்லாங்கிலிருந்து 37 மைல் தொலைவில் அசாமின் அந்தப் பகுதியில் உள்ள மக்னோலியா கிரிஃபிதி என்ற ஒரே மரத்தைத் தேடிச் சென்றேன். அது எரிக்கப்பட்டது கண்டுபிடிக்கப்பட்டது.

இந்த கட்டத்தில், அம்மாளின் பணி முற்றிலும் மாறுபட்ட திருப்பத்தை எடுத்தது. பல தசாப்தங்களாக தாவரங்களின் வணிகப் பயன்பாட்டை மேம்படுத்துவதில் தனது திறமைகளைப் பயன்படுத்திய பிறகு, அச்சுறுத்தலின் கீழ் உள்ள உள்நாட்டு தாவரங்களைப் பாதுகாக்க அவர் தனது செல்வாக்கைப் பயன்படுத்தத் தொடங்கினார். தாவரவியல் ஆய்வுக்கான அம்மாளின் குறிக்கோள்களில் ஒன்று, இந்தியாவில் உள்ள ஒரு மூலிகைக் கூடத்தில் கண்டம் முழுவதும் இருந்து சேகரிக்கப்பட்ட தாவர மாதிரிகளை வைப்பது. பிஎஸ்ஐ இந்திய விஞ்ஞானிகளால் நடத்தப்பட்டு இந்தியாவிற்காக வைக்கப்பட வேண்டும் என்று அவர் விரும்பினார். ஆனால் ஆங்கிலேயர்கள் முதன்முதலில் BSI ஐக் கட்டுப்படுத்திய 60 ஆண்டுகளில், அரசாங்கம் தனது இயக்குநராக ஒரு ஐரோப்பியரான ஹெர்மெனிகில்ட் சாந்தபாவை நியமித்தபோது, ​​பெரிதாக மாறவில்லை என்று அவர் கண்டார், அம்மாள் “தன்னை அநியாயமாக மறுக்கப்பட்டதாக உணர்ந்ததாக” தாமோதரன் கூறுகிறார்.

 

டார்லிங்டனுக்கு எழுதிய மற்றொரு கடிதத்தில், ஹெர்மெனெகில்டை நியமிக்கும் முடிவில் அவர் கோபத்தையும் வருத்தத்தையும் வெளிப்படுத்தினார். “இந்தியாவில் தாவரவியல் அறிவியலுக்கு ஏற்பட்ட பெரும் தோல்வியின் செய்தியை நான் உங்களுக்குக் கொண்டு வருகிறேன்,” என்று அவர் எழுதினார். “அரசு. இந்தியாவின் தலைமை தாவரவியலாளராக இந்தியாவின் தலைமை தாவரவியலாளராக நியமித்துள்ளார்-கியூ பாரம்பரியம் கொண்ட ஒரு மனிதனும் நானும்-மத்திய தாவரவியல் ஆய்வகத்தின் இயக்குனரும் இப்போது அவரிடமிருந்து உத்தரவைப் பெற வேண்டும்… கியூ வென்றார்… நாங்கள் தோற்றோம்.” பிரிட்டிஷ் ஆட்சியிலிருந்து இந்தியா சுதந்திரம் பெற்ற போதிலும், பிரிட்டனின் காலனித்துவம் அறிவியலில் வெளிப்பட்டது.

 

வெளிநாட்டு தாவரவியலாளர்களால் மாதிரிகள் சேகரிக்கப்பட்டு, பின்னர் பிரிட்டிஷ் ஹெர்பேரியாவில் மட்டுமே ஆய்வு செய்யப்பட்டால், இந்தியாவின் தாவரங்கள் பற்றிய உண்மையான முறையான ஆய்வு செய்ய முடியாது என்று அம்மாள் நம்பினார். தாமோதரன் விளக்குகிறார், “இது அவளுக்கு முக்கியமானதாக இருந்தது: சேகரிப்பு மற்றும் ஆராய்ச்சி ஆகிய இரண்டின் அடிப்படையில், இந்த புதிய தாவரங்களைச் செய்ய உங்களுக்கு உதவும் ஒரு புத்துயிர் பெற்ற தாவரவியல் ஆய்வை எவ்வாறு உருவாக்குவது?”

 

அந்த நோக்கத்திற்காக அம்மாள் கணக்கெடுப்பு குறித்த ஒரு குறிப்பாணையை வெளியிட்டார், “கடந்த முப்பது ஆண்டுகளில் இந்தியாவில் சேகரிக்கப்பட்ட தாவரங்கள் முக்கியமாக வெளிநாட்டு தாவரவியலாளர்கள் மற்றும் பெரும்பாலும் இந்தியாவிற்கு வெளியே உள்ள நிறுவனங்களால் நிதியுதவி செய்யப்படுகின்றன. அவை இப்போது ஐரோப்பாவில் உள்ள பல்வேறு தோட்டங்கள் மற்றும் ஹெர்பேரியாக்களில் காணப்படுகின்றன, இதனால் இந்தியாவின் தாவரங்கள் பற்றிய நவீன ஆராய்ச்சி இந்த நாட்டிற்குள் இருப்பதை விட இந்தியாவிற்கு வெளியே மிகவும் தீவிரமாக நடத்தப்படலாம்.

 

இன்றும் இது ஒரு பிரச்சனையாகவே தொடர்கிறது. “இந்திய தாவரங்களின் மிகப்பெரிய சேகரிப்பு அங்கு [கியூ மற்றும் இயற்கை வரலாற்று அருங்காட்சியகத்தில்] வைக்கப்பட்டுள்ளது,” தாமோதரன் கூறுகிறார், “இது இன்னும் ஒரு ஏகாதிபத்திய நிறுவனம்.”

 

இந்திய தாவரங்களைப் பாதுகாக்க, அவற்றைப் பற்றிய உள்நாட்டு அறிவை மதிக்க வேண்டிய அவசியத்தை அம்மாள் கண்டார். 1955 ஆம் ஆண்டில், சிகாகோவில் நடந்த சர்வதேச சிம்போசியத்தில் கலந்துகொண்ட ஒரே பெண்மணி இவரே, பூமியின் முகத்தை மாற்றுவதில் மனிதனின் பங்கு என்ற தலைப்பில் முரண்பாடாக இருந்தது. சிம்போசியம், மனிதர்கள் சுற்றுச்சூழலை மாற்றும் பல்வேறு வழிகளை விசாரித்தது, “மனிதனின் சொந்த பரிணாம வளர்ச்சியின் போக்கை வேண்டுமென்றே அல்லது அறியாமலே பாதிக்கும் வகையில் அவனுடைய வசம் உள்ள அனைத்து வழிகளையும் தெரிந்துகொள்ள”. பெரும்பாலும் வெள்ளை ஆண்கள் நிறைந்த அறையில், அவர் இந்தியாவின் வாழ்வாதாரப் பொருளாதாரம், பழங்குடி கலாச்சாரங்களின் முக்கியத்துவம் மற்றும் பூர்வீக தாவரங்களை வளர்ப்பது மற்றும் ஒரு குடும்பத்தின் தாவரங்கள் உட்பட சொத்துக்களின் மேலாளர்களாக பெண்களை மதிக்கும் இந்திய தாய்வழி மரபுகளின் முக்கியத்துவம் பற்றி பேசினார். தானியங்களின் பெருமளவிலான உற்பத்தியால் அச்சுறுத்தப்பட்டது.

 

“இந்த அர்த்தத்தில்தான் ஜானகி அம்மாள் ஒரு முன்னணி தேசிய விஞ்ஞானியாகத் தொடர்ந்து நிலத்தைப் பயன்படுத்துவதில் உள்நாட்டு மற்றும் பாலின சுற்றுச்சூழல் அணுகுமுறைகளில் முன்னோடியாக இருப்பதைக் காணலாம்” என்று தாமோதரன் எழுதுகிறார்.

 

அம்மாள் தனது தொழில் வாழ்க்கையின் பிற்காலங்களில், சைலண்ட் வேலி காடுகளை வெள்ளத்தில் மூழ்கடிக்கும் நீர்மின் திட்டத்தை நிறுத்துவதற்கான பிரச்சாரமான சேவ் சைலண்ட் வேலி என்ற வளர்ந்து வரும் சுற்றுச்சூழல் இயக்கத்திற்கு குரல் கொடுத்தார். அவர் எதிர்ப்பாளர்கள் மற்றும் ஆர்வலர்களுடன் இணைந்த நேரத்தில், அவர் இந்திய அறிவியலில் ஒரு நிறுவப்பட்ட குரலாகவும், மெட்ராஸ் பல்கலைக்கழகத்தின் மேம்பட்ட படிப்பிற்கான மையத்தில் ஒரு விஞ்ஞானியாகவும் இருந்தார்.