Visitors have accessed this post 327 times.
நகரின் புறநகரில் உள்ள ஒரு அமைதியான, சிறிய கிராமத்தில், ஹென்றி என்ற முதியவர் வசித்து வந்தார். அவர் ஒரு கனிவான மற்றும் மென்மையான ஆத்மா, ஆனால் அவர் ஒரு வளைந்த சாலையின் முடிவில் ஒரு சிறிய குடிசையில் தனியாக வாழ்ந்தார். பெரும்பாலான நாட்களில், ஹென்றி தனது தாழ்வாரத்தில் உட்கார்ந்து, உலகம் நடப்பதைக் கவனித்து, நல்ல பழைய நாட்களைப் பற்றி சிந்தித்துக் கொண்டிருப்பார்.
ஒரு நாள், ஹென்றி தனது தாழ்வாரத்தில் அமர்ந்திருந்தபோது, ஒரு சிறிய, கரடுமுரடான நாய் சாலையில் நடந்து செல்வதைக் கவனித்தார். குட்டி நாய் அழுக்காக இருந்தது மற்றும் பல நாட்களாக தெருக்களில் சுற்றித் திரிவது போல் இருந்தது, எனவே ஹென்றி தனது தாழ்வாரத்திலிருந்து எழுந்து உதவ முடியுமா என்று பார்க்கச் சென்றார்.
அவர் நாயை நெருங்கும்போது, அது குரைத்து உறுமியது, அந்நியருக்கு தெளிவாக பயந்தது. ஆனால் ஹென்றி நாயிடம் மெதுவாகப் பேசினார், விரைவில் அது அமைதியடைந்து அவரை அணுக அனுமதித்தது. நாய் பசியுடன் இருப்பதைக் கண்ட ஹென்றி உள்ளே சென்று ஒரு கிண்ணத்தில் தண்ணீர் மற்றும் சில உணவுப்பொருட்களை வெளியே கொண்டு வந்தார். குட்டி நாய் ஆர்வத்துடன் சாப்பிட்டது, அந்த ஏழை உயிரினத்தை தனியாக தெருக்களில் அலைய விட முடியாது என்று ஹென்றி அறிந்தார்.
ஹென்றி குட்டி நாயை தனது குடிசைக்குள் அழைத்துச் சென்று உறங்குவதற்கு ஒரு சூடான படுக்கையைக் கொடுத்தார். அவர் நாய்க்கு குளித்து சுத்தம் செய்தார், சிறிது நேரத்திற்கு முன்பே, குட்டி நாய் முற்றிலும் மாறுபட்ட விலங்கு போல் இருந்தது. அது ஒரு சிறிய டெரியர், பஞ்சுபோன்ற வால் மற்றும் பெரிய, பிரகாசமான கண்கள் வெளிச்சத்தில் மின்னுவது போல் இருந்தது.
ஹென்றி சிறிய நாயை தனது துணையாக வைத்திருக்க முடிவு செய்தார், மேலும் அவர் அவளுக்கு டெய்சி என்று பெயரிட்டார். அன்று முதல் ஹென்றியும் டெய்சியும் பிரிக்க முடியாத நிலையில் இருந்தனர். வழியில் சந்திக்கும் மக்களுக்கு வணக்கம் சொல்லி, கிராமத்தில் நடந்து சென்று நாட்களைக் கழிப்பார்கள். ஹென்றி டெய்சிக்கு நல்ல பழைய நாட்களின் கதைகளைச் சொல்வார், டெய்சி ஒரு பக்கமாக தலையை அசைத்து கவனமாகக் கேட்பார்.
காலப்போக்கில், ஹென்றி அவர் முன்பு போல் தனிமையில் இல்லை என்பதை கவனிக்கத் தொடங்கினார். டெய்சி மகிழ்ச்சி மற்றும் தோழமையின் ஒரு நிலையான ஆதாரமாக இருந்தார், மேலும் ஹென்றி தனது வாழ்க்கையை அவள் இல்லாமல் கற்பனை செய்து பார்க்க முடியவில்லை. அவர் அவளை காடுகளின் வழியாக நடைப்பயணத்திற்கு அழைத்துச் செல்வார், அவர்கள் ஒருவரையொருவர் துரத்துவார்கள், இரண்டு பழைய நண்பர்களைப் போல சிரித்து விளையாடுவார்கள்.
ஒரு குளிர்காலத்தில், பனி சீக்கிரமாக வந்து கடுமையாக விழுந்தது. மிகவும் சிறிய மற்றும் மென்மையான டெய்சியைப் பற்றி ஹென்றி கவலைப்பட்டார். அவர் அவளை ஒரு கோட் மற்றும் தாவணியில் சூடாகப் போர்த்துவதை உறுதி செய்தார், மேலும் பனி மிகவும் ஆழமாக இருக்கும்போது அவர் அவளை அழைத்துச் செல்வார். குளிரையும் பொருட்படுத்தாமல், அவர்கள் தினசரி நடைப்பயணத்தை மேற்கொண்டனர், பனி மூடிய நிலப்பரப்பு பார்ப்பதற்கு அழகான காட்சியாக இருந்தது.
வருடங்கள் செல்லச் செல்ல, டெய்சிக்கு வயதாகி, வேகம் குறைய ஆரம்பித்தது. அவளுடைய பிரகாசமான கண்கள் மங்க ஆரம்பித்தன, அவள் முன்பு போல் ஓடவில்லை. ஆனால் அவள் வசதியாகவும் மகிழ்ச்சியாகவும் இருக்கிறாள் என்பதை உறுதிப்படுத்த ஹென்றி எப்போதும் அவளை கவனித்துக்கொள்கிறார்.
ஒரு நாள், டெய்சி தூக்கத்தில் இறந்துவிட்டதைக் கண்டு ஹென்றி எழுந்தார். அவன் பேரழிவிற்கு ஆளானான், அவனுடைய ஒரு பகுதி அவளுடன் சென்றது போல் உணர்ந்தான். அவர் அவளை தோட்டத்தில் புதைத்து, அதன் மேல் ஒரு சிறிய கல்லறையை வைத்தார், அவளுடைய பெயர் மற்றும் ஒரு சிறிய பாத அச்சுடன்.
சிறிது காலம், ஹென்றி டெய்சி இல்லாமல் தொலைந்து போனார். ஆனால் அவர்கள் ஒன்றாக உருவாக்கிய நினைவுகள் என்றென்றும் தன்னுடன் இருக்கும் என்பதை அவர் விரைவில் உணர்ந்தார். டெய்சி தான் நினைத்ததை விட அதிக மகிழ்ச்சியையும் அன்பையும் கொண்டு வந்திருப்பதையும், அவள் வாழ்க்கையில் அவளைப் பெற்றதற்கு அவன் அதிர்ஷ்டசாலி என்பதையும் அவன் அறிந்தான்.
ஹென்றி தனது தாழ்வாரத்தில் அமர்ந்து உலகம் நடப்பதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். ஆனால் இப்போது, அவர் வாழ்க்கையைப் பற்றிய ஒரு வித்தியாசமான பார்வையைக் கொண்டிருந்தார். மனிதர்களும் செல்லப் பிராணிகளும் வந்து சென்றாலும், அவர்கள் விட்டுச் செல்லும் நினைவுகளும் அன்பும் எப்போதும் இருக்கும் என்பதை அவர் அறிந்திருந்தார்.
இறுதியில், டெய்சி தனது வாழ்க்கையை சிறப்பாக மாற்றிவிட்டதை ஹென்றி அறிந்தார். அவள் அவனுக்கு ஒரு நோக்கத்தையும் தோழமையையும் கொடுத்தாள், அதற்காக அவன் எப்போதும் நன்றியுடன் இருப்பான். அவள் போய்விட்டாலும், அவள் எப்போதும் இருப்பாள்